کهن الگوی جنگ بزرگ کی خسرو

یونگ در تحلیل رویا از عناصری نام می برد که وجودشان را با هیچ یک از امور زندگی فردی نمی توان توضیح داد و ظاهراً شکل های ابتدایی، ذاتی و موروثی ذهن بشر را تشکیل می دهند. یونگ به این عناصر کهن الگو می گوید و آنها را نیرویی بالقوه در روان جمعی انسان ها می داند که با توجه به انگیزه ها و تحریکات بیرونی واکنش نشان داده و فعالیت خود را آغاز می کنند و در خیالبافی ها، رویاها و آثار هنری خود را نشان می دهند. در میان متون ادبی ایران شاهنامه به خاطر ساختار خاص اساطیری که دارد یکی از بهترین جایگاه ها برای تجلی و بازنمود کهن الگوهای ناخودآگاه جمعی ایرانیان است. یکی از این کهن الگوها داستان جنگ بزرگ کی خسرو است که یک بار پیش از این به صورت اسطوره باران زایی متجلی شده و دوباره با حمله افراسیاب به ایران و رواج خشک سالی و کشته شدن سیاوش و برهم خوردن نظم کیهانی و شکسته شدن ساختار آسمانی روی زمین دوباره فعّال شده و در حماسه ملی ایرانیان متجلّی می شود، هدف نویسنده مقاله تحلیل این دو داستان به ظاهر متفاوت است و نشان دادن این نکته که این دو داستان دو تجلّی جداگانه از کهن الگویی است که در ناخودآگاه جمعی ایرانیان ثبت شده است.